Jeśli cytuje Pani tak dokładnie, że zaznacza nawet miejca opuszczone na początku zdania, to wypada zachować wielkość liter jak w oryginale. Gdyby z jakichś powodów było to niewygodne, proponuję pierwszą literę umieścić w nawiasie kwadratowym na znak, że w oryginale jest ona inna (np. mała, a nie wielka): „[D]zieci wykazują nadpobudliwość o charakterze patologicznym”. Nie gwarantuję jednak, że wydawca przystanie na taką konwencję, nie jest ona rozpowszechniona (nie wspomina o niej np. Adam Wolański w Edycji tekstów na stronach poświęconych redakcyjnemu opracowaniu cytatów).
W tekście, od którego nie oczekuje się filologicznej wierności – zwłaszcza gdy cytat jest wpleciony w zdanie autora, a nie wyodrebniony w osobnym akapicie – można znak opuszczenia pominąć, a cytat rozpocząć małą lub wielką literą, jak jest wygodniej.
Do Edycji tekstów tak czy owak proponuję zajrzeć – warto!