Wyraz czarnuch wystąpił po raz pierwszy w słowniku warszawskim (rok wydania tomu: 1900), z kwalifikatorem wskazującym, że to słowo gwarowe, w znaczeniu ‘rzecz czarna, człowiek czarny’, bez ilustracji tekstowej. W Słowniku języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego (tom z 1958) czarnuch występuje jako słowo potoczne, w znaczeniu 'mężczyzna, chłopiec o ciemnej cerze lub czarnych włosach’, poświadczone cytatem z Kazimierza Brandysa. Dopiero w Innym słowniku języka polskiego PWN pod red. M. Bańki (2000) znalazła się informacja: „Niektórzy mówią czarnuchy o Murzynach. Słowo potoczne i pogardliwe”. Współcześnie słowo Murzyn (i pieszczotliwe Murzynek) bywa również odbierane jako deprecjonujące.
Czy zatem możliwe jest użycie słowa czarnuch w tekście stylizowanym na XIX-wieczną polszczyznę? Sądzę, że tak. Przede wszystkim z następującego powodu: w polszczyźnie tego okresu bardzo produktywny był typ słowotwórczy obejmujący nazwy osób derywowane formantem -uch. Słownik S. B. Lindego zawiera m.in. nazwy: obżartuch, staruch, leniuch, dłubiuch, śmierdziuch, pleciuch, kopciuch, śmieciuch, szepleniuch, szeptuch, smoluch, piecuch, plotuch, dzieciuch, niewieściuch, świntuch, mieszczuch, najduch. Model słowotwórczy obżarty człowiek → obżartuch; stary człowiek → staruch był w XIX-wiecznej polszczyźnie produktywny. A zatem czarnuch (od czarny człowiek) można potraktować jako formację potencjalną w polszczyźnie tego okresu.