Mamy tu do czynienia z dwoma oddzielnymi sprawami. Pierwsze zagadnienie jest związane ze zdobywającymi coraz większą popularność feminatywami. Część użytkowników (użytkowniczek) języka chce za ich pomocą wyrażać swoją tożsamość i ma do tego pełne prawo. Inni użytkownicy (użytkowniczki) uznają tego rodzaju konstrukcje słowotwórcze za nacechowane stylistycznie i przez to nie aprobują ich w normie wzorcowej.

Drugie zagadnienie dotyczy kwestii czysto formalnych, czyli reguł, wedle których tworzy się systemowo feminatywy. Rzeczywiście, wiele z nich powstaje przez dodanie formantu -ka do formy uznawanej za męską (a de facto dwurodzajowej). Ale zazwyczaj nie dodaje się tego sufiksu do niespolszczonego zestawienia zapożyczonego z języka obcego (w tym wypadku z angielszczyzny). W szczególności nie do zaaprobowania jest formacja słowotwórcza scientistka, mamy bowiem – pochodzący od tego samego źródłosłowu – spolszczony wyraz scjentystka. Lecz także wyrażenie data scjentystka nie będzie godne polecenia. Cóż zatem począć?

Polskim ekwiwalentem określenia data science jest danologia. Na polskich uczelniach tworzy się już specjalności o tej nazwie. Osobę zajmującą się danologią nazwiemy – pozostając w zgodzie z polskim systemem słowotwórczym – danologiem, od którego to rzeczownika możemy utworzyć feminatyw: danolożka.

Jest jeszcze inna możliwość. Niekiedy osobę zajmującą się data science nazywa się w polszczyźnie mistrzem danych. Potencjalna forma żeńska to: mistrzyni danych.

Czas pokaże, która z form ostatecznie przyjmie się w języku.