Dobro i piękno często były zestawiane i traktowane jako sobie bliskie, ale nazwy tych pojęć nie odmieniają się jednakowo: piękno, w przeciwieństwie do dobra, nie ma obocznych form w miejscowniku, jedyny jego miejscownik to pięknie, a pięknu jest celownikiem.
W jednym się Pan pomylił: dobru nie jest regularnym miejscownikiem rzeczownika dobro (podobnie jak złu nie jest regularnym miejscownikiem od zło). Regularny charakter ma rzadsza forma dobrze, której unikamy chyba dlatego, że brzmi jak przysłówek. Por. inne miejscowniki rzeczowników nijakich o tym samym zakończeniu: biurze, futrze, lustrze, piętrze, piórze, srebrze, zerze, żebrze (tej ostatniej współbrzmienie z czasownikiem nie zaszkodziło, może dlatego, że jest rzadziej używana od formy dobrze).