Ad 1. Hiszpański rzeczownik pospolity doña ‘pani’ występuje w polskich tekstach na prawach tzw. wyrazu cytatu. Jego odmiana nie sprawia żadnego problemu. Drobny kłopot jest natomiast z wymową, bo trzeba pamiętać, że oznaczona charakterystycznym znakiem spółgłoska w zakończeniu wyrazu brzmi tak jak nasze [ń]. Uwaga na ortografię, najlepiej zapisać tak: DCMs. doñii, B. doñię, N. doñią.
Ad 2. Imiona słowiańskie o takim zakończenkiu są odmienne. Niesłowiańskie wywodzące się z języków europejskich, np. Franco, Orlando, często funkcjonują w dwóch wariantach: jako odmienne i nieodmienne. Tak samo zakończone imiona pochodzące z innych języków, np. Toshiro, zazwyczaj są nieodmienne. Podane w pytaniu imiona należą do drugiej grupy, można je w takim razie odmieniać (tak jak inne męskie imiona o podobnym zakończeniu), można też odstąpić od odmiany, dobrze jednak formy nie odmieniane połączyć z jakimś odmienianym wyrazem, np. nazwiskiem. Oczywiście nie należy mieszać tych dwóch typów odmiany.