W Innym słowniku języka polskiego PWN jest przykład na dopytywać kogoś o coś: „Nigdy nie dopytywał mnie o sprawy osobiste”. Proszę zauważyć, że nie ma w nim się. Dla konstrukcji ze słowem się wymieniony słownik ma inny przykład: „Zadzwonił, żeby dopytać się o szczegóły”. Miejsca dla rzeczownika wskazującego osobę dopytywaną tu nie przewidziano.
Zajrzałem też do Korpusu Języka Polskiego. Przykładu na dopytywać się kogoś o coś nie znalazłem, na dopytywać się o coś u kogoś jest, ale tylko jeden: „(…)wreszcie wspomniała o tym, że jeden z gdańskich posłów dopytywał się u Stanka o warsztat mistrza Hanusza” (Ewa Szelburg-Zarembina). Myślę, że sformułowanie użyte przez pisarkę jest wynikiem analogii do konstrukcji dowiadywać się u kogoś o coś i w przeciwieństwie do niej nie zasługuje na poparcie.