W edytorstwie tekstów literackich staropolskich obowiązują zasady, których celem jest zbliżenie tekstu do pisowni zrozumiałej dla dzisiejszego czytelnika (w miarę zmodernizowanej), przy równoczesnym zachowaniu cech językowych zabytku, jego form fleksyjnych i słowotwórczych. Szczegółowe przepisy zawierają, opracowane przez Instytut Badań Literackich, Zasady wydawania tekstów staropolskich (Wrocław 1955). Publikacja ta daje oddzielne opracowanie zasad zapisu dla tekstów średniowiecznych (do ok. 1520 r.) i oddzielne dla tekstów od XVI do połowy XVIII wieku. Ponadto zasady te przewidują różnice w zapisie w zależności od poziomu opracowania (ściśle naukowego, popularnonaukowego, popularnego i szkolnego). Obowiązujących ogólnie zasad zapisu tekstów nowożytnych (od drugiej połowy XVIII wieku) brak. Zasadniczo wobec tekstów końca XVIII wieku oraz wieków XIX i XX obowiązuje zasada zachowania indywidualnych cech języka twórcy, jego niekonsekwencji, błędów i naleciałości prowincjonalnych, przy równoczesnej umiarkowanej modernizacji pisowni. Wydaje się jednak, że – idąc szlakiem wytyczonym przez Zasady wydawania tekstów staropolskich – w tekstach do użytku szkolnego nie będzie wystąpieniem przeciwko autorskiemu prawu do integralności utworu przeniesienie kropki za znak cudzysłowu czy postawienie przecinka przed imiesłowowym równoważnikiem zdania. Zamiany te nie wpływają bowiem ani na walory znaczeniowe, ani stylistyczne tekstu.