Utrzymuje się opinia, że w języku polskim o niektórych stanach i czynnościach można mówić albo językiem medycyny, albo podwórka. Jest to chyba opinia uproszczona, w Słowniku eufemizmów polskich Anny Dąbrowskiej znajdziemy bowiem 17 zwrotów, które mogłyby Pana zainteresować, zebranych pod nagłówkiem „Określenia odnoszące się do puszczania gazów”. Z nich najbardziej rozpowszechnione to: mieć wzdęcie (autorka pisze o nim: „Podanie przyczyny zamiast skutku”), oddawać/puszczać gazy, psuć powietrze, prukać, skopcić się, zepsuć powietrze. Do rozmowy z dwuletnim dzieckiem onomatopeiczne prukać/pruknąć wydaje się najwłaściwsze, choć równie dobre byłoby zrobić pruk. Zresztą rodzice muszą sami wyczuć, co jest w danej sytuacji właściwe. Język familijny – bo o nim tutaj mówimy – niekoniecznie musi być opisany w słownikach.