episkopat polski czy Polski?
3.02.2010
3.02.2010
Interesuje mnie odmiana wyrazów episkopat polski. W słowniku PWN są zapisane z użyciem małych liter. To sugerowałoby, że wyraz polski – jako przymiotnik – powinien odmieniać się tak: D. episkopatu polskiego, C. episkopatowi polskiemu itd. Nigdzie nie spotkałam się jednak z taką odmianą, jest to raczej: D. Episkopatu Polski, C. Episkopatowi Polski (tu Polski jako rzeczownik). Bardzo proszę o informację, jak należy to odmieniać, by było poprawnie.Zaciekawiony tą informacją przejrzałem chyba wszystkie słowniki PWN, w których takie wyrażenie może wystąpić – i nie znalazłem takiego zapisu. Proszę w takim razie o podanie dokładnego tytułu słownika.
Wyrażenie episkopat polski może być pisane dwojako, zależnie od znaczenia. Jeśli używamy małych liter, to znaczy, że pierwszy wyraz został użyty jako rzeczownik pospolity, a drugi musi być przymiotnikiem, co by znaczyło ‘ogół biskupów polskich’ (wówczas odmieniamy episkopatu polskiego itd.). Takie użycie raczej nie jest typowe, bo zwykle piszemy Episkopat Polski, a więc ‘ogół biskupów w Polsce’, a drugi wyraz jest rzeczownikiem. Tu do zaakceptowania jest też zapis episkopat Polski. W takiej konstrukcji nazwa państwa pozostaje zawsze w dopełniaczu.
W zasadzie nie ma problemu z odmianą, jest problem ortograficzny. Rzecz jasna, i odmiana, i pisownia zależą od znaczenia drugiej części nazwy.
Wyrażenie episkopat polski może być pisane dwojako, zależnie od znaczenia. Jeśli używamy małych liter, to znaczy, że pierwszy wyraz został użyty jako rzeczownik pospolity, a drugi musi być przymiotnikiem, co by znaczyło ‘ogół biskupów polskich’ (wówczas odmieniamy episkopatu polskiego itd.). Takie użycie raczej nie jest typowe, bo zwykle piszemy Episkopat Polski, a więc ‘ogół biskupów w Polsce’, a drugi wyraz jest rzeczownikiem. Tu do zaakceptowania jest też zapis episkopat Polski. W takiej konstrukcji nazwa państwa pozostaje zawsze w dopełniaczu.
W zasadzie nie ma problemu z odmianą, jest problem ortograficzny. Rzecz jasna, i odmiana, i pisownia zależą od znaczenia drugiej części nazwy.
Jan Grzenia
