Istnieje tendencja, aby słowo ewidentny łączyć z nazwami zjawisk negatywnych. Choć nie jest to bezwyjątkowa reguła, lepiej mówić o ewidentnej porażce, a słowo sukces połączyć z innym przymiotnikiem, np. niewątpliwy, prawdziwy, spektakularny (więcej propozycji podaje Słownik dobrego stylu).
Ciekawe, że podobną prozodię semantyczną (tzn. podobną skłonność do występowania z określonymi klasami wyrazów w kontekście) ma słowo oczywisty. Do jego dziesięciu statystycznie najbardziej istotnych prawostronnych kolokatów (tzn. sąsiadów) w Narodowym Korpusie Języka Polskiego należą: nonsens, nieprawda, omyłka, oszczerstwo, absurd. W pierwszej dziesiątce mieści się też „oczywista oczywistość”.
Pytanie, dlaczego ze słowa oczywisty korzystamy tak często po to, aby powiedzieć o czymś negatywnym, jest frapujące. Niedawno miałem okazję zastanawiać się nad nim na łamach kwartalnika Wyspa (2011, nr 3). Felieton nosi tytuł: „Kuszące zło”.