Pożyczki wynikające z potrzeby nazwania nowego przedmiotu, zjawiska lub funkcji są uprawnione i często konieczne. Próby znalezienia odpowiednika wśród wyrazów rodzimych lub dawno polszczyźnie przyswojonych z reguły kończą się fiaskiem. Jeśli słowo obce wpisuje się bez trudu w polski system fleksyjny, fonologiczny i ortograficzny (a takim słowem jest facylitator), to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je przejąć i zaakceptować. Słowniki wyrazów obcych notują facylitację (ang. facilitation, z fr. faciliter ‘ułatwiać’, z łac. facilis ‘łatwy’) jako – najogólniej mówiąc – wzajemną stymulację zachowań członków grupy, a stąd już tylko krok do facylitatora, który takie zachowania obserwuje, pobudza i wspiera grupę w dochodzeniu do celu. W pracach z zakresu psychopedagogiki, pedagogiki społecznej i zarządzania oprócz facylitacji i facylitatora pojawiają się jeszcze: funkcja facylitacyjna, techniki facylitatingu, umiejętności facylitatorskie, widać więc, że słowo wchodzi w szerszy obieg. Poprawną formą jest też facilitator, odczytywany [fac-ilitator] lub z angielska [fes-ilitejter], ale właśnie z powodu tej dwoistości wymowy i zadomowionej w polszczyźnie facylitacji lepiej posłużyć się postacią spolszczoną.