Wyrażenie bujano-obrotowy należy potraktować jako przymiotnik złożony, odnoszący się do fotela, który jednocześnie może być (przez kogoś) bujany i jest obrotowy. Składa się ono z imiesłowu przymiotnikowego bujan-y, i przymiotnika obrotow-y, połączonych morfemem -o-. Jego budowa jest nie tylko bardzo zaskakująca semantycznie, ale i niespotykana w języku polskim. To trochę tak, jakbyśmy na zupę powiedzieli, że jest „zabielano-ogórkowa” (co paradoksalnie dałoby się nawet zinterpretować w ten sposób, że same ogórki mają być zabielane). Pierwszym członem przymiotników złożonych mogą być przymiotniki, rzeczowniki, liczebniki albo przysłówki, a nie imiesłowy traktowane jako formy czasowników. Z tego też względu nie jestem w stanie uznać formy bujano-obrotowy za poprawną, choć można się z nią niekiedy spotkać (w Intetrnecie naliczyłem 47 jej wystąpień).
Izolowana postać bujano może być zinterpretowana jako nieosobowa forma czasownika bujać, jak w zdaniu: „Parę lat temu zabytkową, wybudowaną w 1892 roku kaplicę przy Chramcówkach rozebrano; miała być ona, jak bujano opinię publiczną, zrekonstruowana na nowo mającym się budować cmentarzu na Pardałówce. No i odbudowana nie została, i co więcej, na cmentarzu na pewno nie stanie’’.