Rzecz trochę jak z fraszki Wacława Potockiego, w której mąż z żoną nie mogli pogodzić się co do innej pary synonimów. Jak się to skończyło, nie będę mówić, dość, że obojgu – a zwłaszcza żonie – kłótnia nie wyszła na dobre. Z dzisiejszej perspektywy zresztą wiersz ten ma wydźwięk nieco seksistowski.
Przejdźmy do ogórków. Wiedzy, czy się je kwasi, czy kisi, należałoby szukać w książce kucharskiej, ja jednak wolałem zajrzeć do Narodowego Korpusu Języka Polskiego. Wynika z niego, że kisić pojawia się częściej w kontekście ogórków, ale oba czasowniki są w użyciu.
Oba są w tym kontekście równoznaczne, a nawet genetycznie równoważne, gdyż powstały jako tzw. kauzatiwa (czasowniki o znaczeniu 'sprawiać, że…') – kisić od kisnąć, a kwasić od jego prasłowiańskiego poprzednika. Słowo kwasić jest jednak starsze: ze słownika etymologicznego Borysia można wnosić, że ogórki się w Polsce kwasi co najmniej od XV wieku, a kisi dopiero od XVIII wieku. Na początku to zresztą były ogurki.
Powiada się, że język nie lubi dokładnych synonimów, i przykład kisić – kwasić to potwierdza. Można kisić się w domu, tzn. siedzieć tam bezużytecznie, ale nie kwasić się. Z drugiej strony można kwasić się na czyjś widok, czyli robić skwaszoną minę, ale nie kisić się.