Szanowna Pani,

opisany przez Panią w pytaniu problem nie dotyczy zjawisk fleksyjnych, lecz składniowych. Jeżeli rodzaj gramatyczny rzeczownika (podmiotu) jest zgodny z jego znaczeniem – tzn. np. rzeczownik rodzaju męskiego oznacza mężczyznę, a rodzaju żeńskiego – kobietę – wybór właściwej formy przydawki i/lub orzeczenia nie nasuwa na ogół wątpliwości. Tymczasem jeśli rodzaj i znaczenie rzeczownika nie zgadzają się ze sobą, o formie przydawki i orzeczenia decyduje jeden z tych czynników, tzn. albo gramatyka, albo semantyka.

Przywołany przez Panią wyraz koleżeństwo odnosi się do zbiorowości, lecz formalnie rzeczownik ten ma tylko liczbę pojedynczą i rodzaj nijaki. W jego wypadku – jeśli chcemy go połączyć z przydawką i/lub orzeczeniem – obowiązuje nas zasada zgody formalno-gramatycznej, por.

     M. moje (me) koleżeństwo (przyjechało)

     D. mojego (mego) koleżeństwa

     C. mojemu (memu) koleżeństwu

     B. moje (me) koleżeństwo

     N. moim (mym) koleżeństwem

     Ms. o moim (o mym) koleżeństwie

Tymczasem składnia rzeczowników oznaczających nazwy par małżeńskich – np. wujostwo, sędziostwo czy doktorostwo – oparta jest na zasadzie zgody realnoznaczeniowej. W wypadku tych wyrazów przydawka i/lub orzeczenie wymagają liczy mnogiej w rodzaju męskoosobowym, por.

     M. moi wujostwo (przyjechali)

     D. moich (mych) wujostwa

     C. moim (mym) wujostwu

     B. moich (mych) wujostwa

     N. moimi (mymi) wujostwem

     Ms. o moich (o mych) wujostwu

Łączę pozdrowienia