Słowniki są same dla siebie poniekąd wspólną bazą. W badaniach nad językiem, jak zresztą w pracy naukowej w ogóle, obowiązuje wymóg oryginalności: badacz, nawet, jeśli ma stosunkowo mało nowego do powiedzenia, będzie podkreślał swój oryginalny wkład, gdyż według niego jest oceniany. W pracy nad słownikiem obowiązuje natomiast wymóg zgodności: redaktor słownika stara się zachować spójność z pracami swoich poprzedników, ponieważ wie, że tego oczekują użytkownicy słowników. Leksykografia jest zachowawcza i kumulatywna, więc wyraz, który omyłkowo trafi do jakiegoś poważanego słownika, może być potem powtarzany przez całe pokolenia leksykografów, przeświadczonych, że jest on poprawny, i nie chcących uronić nic z bogactwa języka.
Zjawisko to ma wiele aspektów i nie należy się spieszyć z jego negatywną oceną. Oprócz oczekiwań odbiorców, z reguły niechętnych innowacyjnym zmianom w leksykografii, należy brać pod uwagę ogrom pracy do wykonania nad słownikiem, niechęć wydawców do inwestowania w prace słownikowe bardziej, niż to konieczne, a także słabszą dawniej niż dziś dostępność danych źródłowych. Ponieważ jednak przynajmniej z danymi jest dziś lepiej niż przedtem – mamy Narodowy Korpus Języka Polskiego, mamy internet, który też jest swego rodzaju korpusem, a jego zasoby stale rosną – sądzę, że i słowniki będą z biegiem czasu coraz lepsze.