Słowo raniej jest rzeczywiście powszechne na Wileńszczyźnie i nie tylko na Wileńszczyźnie, ale na całych dawnych Kresach Wschodnich. Występuje zatem w polszczyźnie na Litwie, Białorusi, Łotwie, na Ukrainie, także na Bukowinie (część Bukowiny należy dziś do Ukrainy, a część do Rumunii). Charakteryzuje więc polszczyznę północnokresową i południowokresową. Dodać należy, że występuje nie tylko współcześnie w tej polszczyźnie, ale także było powszechne w przeszłości.
Wbrew pozorom nie jest to jednak „ewidentny rusycyzm”. Słowo notuje Samuel B. Linde w Słowniku języka polskiego z początku XIX wieku, przytaczając przykłady z II poł. XVIII wieku, poświadcza wyraz jako gwarowy tzw. Słownik warszawski, tj. Słownik języka polskiego J. Karłowicza, A. A. Kryńskiego i W. Niedźwiedzkiego z początku XX wieku, choć przykłady przytacza z Troca, czyli ze słownika XVIII-wiecznego, Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego z II poł. XX wieku ocenia wyraz jako dawny.
Wyraz raniej w świetle dokumentacji słownikowej należy zatem uznać za archaizm – wyraz dawny, który zachował się na Kresach, wsparty oddziaływaniem języków wschodniosłowiańskich. Wszystkie trzy języki wschodniosłowiańskie – białoruski, ukraiński i rosyjski znają bowiem wyrazy rano w znaczeniu 'wcześnie'.
Pyta Pani, czy należy używać tego regionalizmu kresowego. Wszystko zależy od sytuacji i rozmówcy. Jeżeli jest to sytuacja oficjalna, a rozmówca (rozmówcy) z Polski, gdy stosujemy polszczyznę ogólną, standardową, to warto go unikać i stosować odpowiedniki ogólnopolskie, ale w sytuacji nieoficjalnej, zwłaszcza w rozmowie z osobami także posługującymi się odmianą kresową polszczyzny – moim zdaniem – można go używać.