Ależ mamy w polszczyźnie innowację słowotwórczą (neologizm) krótkoszyi (w zn. ‘mający krótką szyję’). Przymiotnik ten pojawia się w różnych stylach funkcjonalnych, np. w publicystyce, por.

• Walka o schedę po Donie niszczy resztki instytucji, represje się nasilają, krótkoszyi troglodyci głoszą swoją wizję patriotyzmu, a moralny cynizm osiąga apogeum [A. Saramonowicz, Czytanie według Saramonowicza: Łuna, która zabija, 2018].

Posługują się nim też autorzy prozy powieściowej, por. np.

• Arcyksiężna liczyła ledwie dwadzieścia wiosen i pod każdem względem stanowiła jaskrawe przeciwieństwo męża, Ippolita, który po swym szwabskim ojcu odziedziczył urodę raczej umiarkowaną: był niski, krótkoszyi, tęgawy, za to na nadzwyczajnie chudych nogach [M. Wolski, Pies w studni, 2000].

Przywołany w pytaniu przymiotnik wchodzi również w skład określenia terminologicznego z zakresu zoologii: leniuchowiec krótkoszyi (łac. Choloepus hoffmanni) – ‘gatunek ssaka z rodziny leniuchowcowatych’.