Na pewno nie jest to „kwestia indywidualnego wyboru”. W przypadku nieprzyswojonych powszechnie zapożyczeń obcojęzycznych podstawowym źródłem informacji o pisowni danego terminu powinien być słownik języka obcego, w tym przypadku języka angielskiego. Może się wszakże zdarzyć, iż będziemy mieli do czynienia z tzw. zapożyczeniem fałszywym, czyli wyrażeniem terminologicznym nie powstałym w rzeczywistości na gruncie danego języka obcego. Tak zapewne dzieje się często w przypadku terminów oznaczających odmiany stylowe we współczesnej muzyce rozrywkowej. Dziennikarze muzyczni z różnych krajów tworzą okazjonalnie „anglopodobne” terminy na określenie stylu wykonawczego jakiegoś zespołu, a terminy te robią międzynarodową karierę, lecz nie są odnotowywane przez słowniki języka angielskiego. Jeśli zatem nie możemy sprawdzić pisowni danego terminu w słowniku językowym, powinniśmy przestrzegać dwóch reguł:
1. Jeśli mamy do czynienia z zestawieniem rzeczownikowym składającym się z dwóch członów równorzędnych, to wówczas stosujemy pisownię z łącznikiem, np. jazz-rock (styl łączący w równym stopniu elementu muzyki jazzowej i rockowej). Podobnie postępujemy w przypadku innych zestawień rzeczownikowych: fryzjerka-kosmetyczka, taras-palarnia.
2. Jeśli natomiast termin określający odmianę stylową w muzyce rozrywkowej składa się z rzeczownika (niejako trzonu terminu) i określającej go przydawki (np. art rock, Christian rock, punk rock, tak jak niedźwiedź bambusowy, niedźwiedź malajski), to wówczas zapisujemy oba człony oddzielenie. Różnica pomiędzy terminem angielskim i polskim polega tylko na szyku przydawki. W języku angielskim rzeczownik (w funkcji przydawki) stoi przed członem określanym, a w polszczyźnie przydawki w terminach stoją po rzeczowniku, por. np. ang. Chicago jazz, ale pol. jazz chicagowski. Przymiotniki utworzone na gruncie polskim od takich zapisywanych oddzielnie terminów anglojęzycznych zapisujemy łącznie, por. artrockowy, punkrockowy.