Oba przyrostki (-owski i -ański) tworzą w polszczyźnie przymiotniki relacyjne od nazw własnych osobowych, por. orwellowski, freudowski, szopenowski, ibsenowski, disnejowski; cezariański, fryderycjański, gregoriański, horacjański, kartezjański, kopernikański, wiktoriański. Forma lovecraftowski nie budzi zastrzeżeń i ma sporą frekwencję. Forma lovecraftiański jest wyraźnie rzadsza, a do jej budowy można mieć pewne zastrzeżenia. Przyrostek -ański zasadniczo nie palatalizuje wygłosowego t, por. np. Budapeszt – budapesztański, Mahomet – mahometański (choć oczywiście znaleźć można wyjątek: August – augustiański). Lepszą byłaby zatem forma lovecraftański.
Historia języka pokazuje, iż jeśli współwystępują dwie formy o tożsamym znaczeniu, to zazwyczaj dochodzi do dwojakiego typu zmian: albo jedna z form wychodzi z użycia, albo też dochodzi do tzw. repartycji znaczeniowej, czyli poszczególne formy zaczynają się różnić co do zakresu znaczenia (por. np. owocny i owocowy). O tym jednak nie decydują językoznawcy, lecz użytkownicy języka. Czas pokaże, co się stanie w odniesieniu do obu przywołanych w pytaniu form.