W wyrazach tych wymawiamy jedną głoskę [k], jednak jej artykulację zawieszamy na ułamek sekundy i dopiero potem wymawiamy głoskę następną (nazywa się to zwykle przedłużeniem artykulacji).
Taka wymowa jest wyraźnie odmienna od jednokrotnej artykulacji [k], bez przedłużenia jej czasu, jak np. w wyrazie kok. Nie jest to także dwukrotna wymowa głoski, jak byłoby w wyrażeniu huk kanonady, gdybyśmy pomiędzy tymi wyrazami zrobili pauzę.
Przymiotnik lekki wymaga koniecznie wydłużenia czasu artykulacji, by zachować jego odrębność od rzeczownika leki ‘lekarstwa’. W miękki przed tylnojęzykowym [k] występuje inna spółgłoska – tylnojęzykowe [n], w rezultacie [k] jest w tym wyrazie zwykle wymawiane krótko.