Jako przestarzałą formę miąs traktuje w wielu miejscach już nieaktualny Słownik poprawnej polszczyzny pod red. W. Doroszewskiego, a inne jej już nie umieszczają. Początki oboczności mięs || miąs tkwią w przeszłości, a uczeni nie są całkowicie zgodni, co zdecydowało o długości samogłoski (to dawna samogłoska nosowa długa jest w omawianym wyrazie kontynuowana jako -ą-).
Obok czynników fonetyczno-fleksyjnych (długość często pojawiała się w odmianie tych rzeczowników, które w dopełniaczu liczby mnogiej miały końcówkę zerową po spółgłosce bezdźwięcznej: świąt, cieląt, cnót, mąk – od męka, nądz, rąk, robót, niebiós, sierót) występowały tzw. wyrównania analogiczne. Siła analogii, tendencja do upraszczania fleksji spowodowała w odmianie niektórych z tych wyrazów usunięcie oboczności, np. dziś powiemy tylko nędz, choć nieczęsto tworzymy dopełniacz liczby mnogiej tego wyrazu. Świąt i cieląt utrzymują się między innymi dzięki oparciu w formach świątynia, świąteczny, cielątko.
Istniał również rzeczownik zdrobniały miąsko dziś: mięsko, ale przyczyny trwania miąs upatrywałbym także w działalności szkoły, co nie przeczy wspomnianej w pytaniu działalności normalizacyjnej. To w szkole czytamy utwory Mickiewicza i tam z bajki Przyjaciele dowiadujemy się, że „niedźwiedź Litwin miąs nieświeżych nie je”. Także w Panu Tadeuszu „miąs wszelakich był wielki dostatek”.
Nie jest dobrze, że współczesne słowniki przemilczają występowanie formy miąs, wciąż dość częstej w tekstach o tematyce kulinarnej. Używanie jej to może nie zabieg archaizacyjny, ale tylko lekki tradycjonalizm, żywy dowód, że zmiany językowe nie muszą zachodzić skokowo i błyskawicznie i że w tej perspektywie Mickiewicz to niemal nasz współczesny.