młodzianie
dlaczego mianownik liczby mnogiej od rzeczownika młodzian brzmi młodzianie, a nie młodziani? Nowy słownik poprawnej polszczyzny podaje wprost: „lm M. ci młodzianie (nie: młodziani)”. Także WSO: „ci -nie”. Czy taki mianownik liczby mnogiej nie byłby poprawny tylko dla rzeczownika młodzianin?
Pozdrawiam.
14.03.2012
14.03.2012
Dzień dobry,dlaczego mianownik liczby mnogiej od rzeczownika młodzian brzmi młodzianie, a nie młodziani? Nowy słownik poprawnej polszczyzny podaje wprost: „lm M. ci młodzianie (nie: młodziani)”. Także WSO: „ci -nie”. Czy taki mianownik liczby mnogiej nie byłby poprawny tylko dla rzeczownika młodzianin?
Pozdrawiam.
Wśród rzeczowników na -an (ale nie na -anin) nie tylko młodzianie, ale też np. Cyganie mają w liczbie mnogiej końcówkę -e. Z drugiej strony są chuligani, grafomani, kapelani, kapłani, kompani, szamani, szarlatani i inni – tych drugich, jak widać, jest więcej. Na słowo młodzian trzeba więc uważać jako na jako fleksyjny wyjątek. Słowniki poprawnościowe słusznie przestrzegają przed błędem.
Rzeczowniki na -anin – przeciwnie – tworzą liczbę mnogą na -anie, np. arianie, mieszczanie, Słowianie, w ich wypadku słowniki poprawnościowe ostrzegają przed zakończeniem -ani, np. franciszkanie, nie franciszkani. Po zakończeniu mianownika lp można poznać, jak dany rzeczownik męskoosobowy się odmienia, trzeba tylko uważać na wyjątki.
Rzeczowniki na -anin – przeciwnie – tworzą liczbę mnogą na -anie, np. arianie, mieszczanie, Słowianie, w ich wypadku słowniki poprawnościowe ostrzegają przed zakończeniem -ani, np. franciszkanie, nie franciszkani. Po zakończeniu mianownika lp można poznać, jak dany rzeczownik męskoosobowy się odmienia, trzeba tylko uważać na wyjątki.
Mirosław Bańko, Uniwersytet Warszawski