Nazwiska z sufiksem -asz należą do polskiego zasobu nazewniczego. Przyrostek ten najczęściej używany był do tworzenia imion zdrobniałych, np. Klimasz (od Klemens), Romasz (od Roman), Wojtasz (od Wojciech), występujących już w średniowieczu. Odpowiednie zapisy można odnaleźć w Słowniku staropolskich nazw osobowych (t. I–VI, pod red. W. Taszyckiego, Wrocław 1965–1983, t. VII (Suplement), pod red. M. Malec, Wrocław 1984–1987). Wśród nazwisk z sufiksem -asz największą frekwencję mają formy utworzone od imion, np. Andrasz, Banasz, Jurasz, Maciejasz, Pietrasz, Siemasz, Uliasz, nieco mniejszą – nazwiska odapelatywne, tzn. pochodzące od wyrazów pospolitych, np. Burdasz, Dobrasz, Kulasz, Kurasz, Pytasz. Istnieje również grupa nazwisk zakończonych na -asz, utworzonych od tak samo brzmiących imion podstawowych, np. Barabasz, Eliasz, Łukasz, Tobiasz, Zachariasz, oraz powstałych w wyniku przeniesienia wyrazów pospolitych typu kardasz, pałasz do kategorii nazwisk.