Odmiana tego nazwiska w liczbie pojedynczej zależy od płci posiadacza. Nazwisko kobiety jest nieodmienne, a nazwisko męskie odmieniamy następująco: DB. Robakiewicza, C. Robakiewiczowi, N. Robakiewiczem, WMs. Robakiewiczu (jednak w języku potocznym wołacz jest zwykle identyczny z mianownikiem). W liczbie mnogiej używamy form: MW. Robakiewiczowie, DB. Robakiewiczów, C. Robakiewiczom, N. Robakiewiczami, Ms. Robakiewiczach.
Nazwiska użyte w liczbie mnogiej oznaczają najczęściej pary małżeńskie, a w publikacjach poprawnościowych, np. w Nowym słowniku poprawnej polszczyzny PWN, formy z nie odmienianym nazwiskiem (np. Sławomir i Ewa Robakiewicz, o Sławomirze i Ewie Robakiewicz) uznaje się zwykle za niepoprawne.
Jest to chyba zbyt surowa ocena, ponieważ nieodmienność nazwisk w takich połączeniach znajduje uzasadnienie funkcjonalne. W wielu wypadkach na bazie formy mianownika liczby mnogiej nie można odtworzyć formy podstawowej nazwiska, np. nie wiadomo, czy państwo Stańkowie noszą nazwisko Staniek, Stańka czy Stańko. Nie jest to jedyny funkcjonalny problem z nazwiskami użytymi w liczbie mnogiej, wystarczająco jednak istotny, by uznać dopuszczalność konstrukcji z nie odmienianym nazwiskiem, zwłaszcza że również w liczbie pojedynczej akceptujemy nieodmienność nazwisk, jeśli występują one po jakichś odmienianych wyrazach (głównie imionach). Ważne jest też to, że w praktyce językowej nieodmienianie nazwisk par małżeńskich jest częste, nawet wtedy, gdy odmienność nie jest problemem, co wskazuje na potrzebę stosowania takich konstrukcji.
Moim zdaniem najlepsze rozwiązanie tego dylematu, który dotyczy przecież bardzo wielu Polaków, jest następujące: wzorcowe są formy z odmienianym nazwiskiem (Sławomir i Ewa Robakiewiczowie), dopuszczalne – formy nazwiskiem nie odmienianym (Sławomir i Ewa Robakiewicz), pod warunkiem, że nazwisko jest poprzedzone jakimś odmienianym wyrazem, którymi najczęściej są imiona lub rzeczownik państwo.