Wielka litera rzeczywiście nie rozstrzyga, zwłaszcza w języku niemieckim, gdzie każdy rzeczownik pisany jest wielką literą. Nazwy własne przeciwstawia się pospolitym na podstawie kryterium znaczeniowego – te pierwsze mają referencję (odnoszą się do czegoś), ale nie mają znaczenia (nie oznaczają żadnych cech desygnatu). Taki przynajmniej jest standardowy pogląd – zgodnie z nim Jan nic nie znaczy i dlatego jest nazwą własną, a woda znaczy, więc nazwą własną nie jest. O ile jednak łatwo się zgodzić co do anonimowego Jana, to już trudniej co do Jana III Sobieskiego, Jana Kiepury czy Jana Nowaka – naszego sąsiada zza ściany. Wspomniany wcześniej standardowy pogląd bywał więc wielokrotnie kwestionowany. Twierdzono, że nazwy własne znaczą i że pod tym względem podobne są do rzeczowników typu woda. Podobieństwo – twierdzono – idzie jeszcze dalej, gdyż tak Jan, jak i woda mają w zasadzie referencję jednostkową (choć oczywiście można mówić o wodach z różnych źródeł, tak jak o Janach z różnych rodzin).
O statusie nazw własnych w opozycji do nazw pospolitych mówi przystępnie pierwszy rozdział użytecznej publikacji pt. Polskie nazwy własne: encyklopedia (Kraków, IJP, 1998).