„(…) w Ojczyźnie naszej, w Polsce wiernej Tobie, nie wolno jest wołać do Ciebie (…)” – pisał Mickiewicz w Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego. „Zakonnikom nie wolno jest w pojedynczej walce się potykać (…)” – wtórował mu Sienkiewicz w Krzyżakach. Są i nowsze przykłady: „Mnie nikomu nie wolno jest ufać” (Iwaszkiewicz), „(…) milicji ludowej nie wolno jest bić (…)” (Tyrmand).
Z porównania korpusu klasyki literackiej i współczesnego wynika, że konstrukcja nie wolno jest + bezokolicznik wycofuje się z polszczyzny, najwidoczniej wolimy samo nie wolno + bezokolicznik, które jest krótsze. Choć rzadkie, nie wolno jest nie jest błędem, zajmuje zresztą dobrze uzasadnione miejsce w szeregu nie wolno było… – …nie wolno będzie”.