Przywołane w pytaniu zapożyczenie z języka angielskiego (oryg. non-fiction albo nonfiction) występuje w polszczyźnie w dwóch użyciach – rzeczownikowym (w zn. ‘piśmiennictwo o charakterze dokumentalnym’, rodzaj żeński, rzadziej nijaki), por. np. Wysłuchaliśmy wykładu dotyczącego amerykańskiej non fiction, oraz przymiotnikowym (w zn. ‘mówiący o realnych, niewymyślonych zdarzeniach; osadzony w faktycznej przestrzeni historycznej, geograficznej i społecznej’), por. np. kolokacje: literatura non-fiction, książka non fiction, utwór non fiction.

Pod względem ortograficznym zapożyczenie nie jest skodyfikowane. W uzusie można spotkać pisownię wariantywną – rozdzielną albo z dywizem. Trudno obecnie przewidzieć, w którą stronę pójdzie ewentualna kodyfikacja zapisu, ponieważ anglojęzyczne zapożyczenia z partykułą przeczącą non mają w polszczyźnie niejednolitą pisownię, por. np. non-iron (albo: nonajron), ale: non stop i non profit. Na obecnym etapie należy dopuścić oba warianty pisowni: non-fiction albo non fiction.