Wyrównywanie nierówności mnie w ogóle nie razi, a schodzenie w dół – owszem, budzi niepokój. Prawdopodobnie wynika to stąd, że schodzenie bardzo silnie kojarzy się z ruchem w dół, podczas gdy nierówności nie przywodzą natychmiast na myśl wyrównywania czegoś. Myślę, że w szczególnych okolicznościach nawet schodzenie w dół może być uzasadnione, np. „Zamiast zejść na bok zaczęli schodzić w dół”. Ogólnie biorąc, pleonazmów nie można traktować doktrynalnie. Ocena konkretnej wypowiedzi zależy od wielu czynników, np. w zdaniu, które przytoczyłem wyżej, istotne jest kontrastywne zestawienie okoliczników: na bok vs. w dół.