W tego rodzaju zapisach najważniejsza jest konsekwencja. A do wykorzystania mamy następujące możliwości, regulowane bądź przez reguły typograficzne, bądź to przez zasady ortograficzne: a) dywiz bez spacji, np. 1989-2004, XIX-XX, 3 III 1989-5 V 2004; b) półpauza bez spacji, np. 1989–2004, XIX–XX, 3 III 1989–5 V 2004; c) oraz – zgodnie z regułami ortografii – myślnik (który może przyjąć w tekście formę półpauzy bądź pauzy) ze spacjami, np. 1989 – 2004 (lub 1989 — 2004), XIX – XX (lub XIX — XX), 3 III 1989 – 5 V 2004 (lub 3 III 1989 — 5 V 2004). Podobnie postępujemy, gdy liczby daty współwystępują z zapisem słownym, np. 1845-ok. 1913, 1845–ok. 1913, 1845 – ok. 1913, 1845 — ok. 1913; 43 p.n.e.-23 n.e., 43 p.n.e.–23 n.e., 43 p.n.e. – 23 n.e., 43 p.n.e. — 23 n.e.
Najlepszy pod względem typograficzno-estetycznym jest przy tak zróżnicowanych przypadkach zastosowania dat zapis z półpauzą bez spacji. Z jednej strony wyraźnie oddziela składniki daty, z drugiej – zapewnia zwartość tekstu. W gazetach, w których z uwagi na brak miejsca liczy się każdy znak, spotkamy zapewne zapisy z użyciem dywizu. Z kolei zapisy z użyciem myślnika w postaci pauzy, choć poprawne, są obecnie niespotykane.