Obce nazwy miejscowe zakończone na spółgłoskę zwykle odmieniamy. Nieodmienność niektórych nazw tego rodzaju jest motywowana przez zwyczaj językowy (np. Tokio) lub przez ograniczenia systemu (np. nie odmieniamy nazw akcentowanych na ostatnią sylabę). Czasem podaje się też, że nieodmienne są nazwy rodzaju nijakiego, ale problem w tym, że często trudno ustalić ich rodzaj, np. Woodstock – ten czy to?
W związku z tym można śmiało odmieniać wszystkie wymienione nazwy zakończone na spółgłoskę, a odpowiednią końcówką będzie -u: do Samsunu, Ayderu, Sinopu, Giresunu, Erzumu, Giderosu, Olgunlaru. Pozostałe nazwy są zakończone na -a, toteż odmieniać je musimy koniecznie: powiemy i napiszemy do Sumeli, Amasry.
Nazwa Amasya sprawia kłopot ortograficzny, który ujawnił się nie tak dawno w związku z imieniem Safiya (moja opinia na ten temat znajduje się w archiwum porad), w związku z czym widziałem ostatnio w prasie niegodny polecenia zapis w Koni (od nazwy tureckiego miasta Konya). W wypadku wymienionych nazw tureckich -ya występuje po spółgłosce, toteż należy odmieniać do Amasyi, przez Amasyę, za Amasyą itd.