Nazwisko Czubko odmienia się tak jak Matejko, np. dom pana Czubki, rozmowa z panem Czubką, książka o panu Czubce. W odniesieniu do kobiety pozostaje nieodmienne, np. dom pani Czubko, rozmowa z panią Czubko, książka o pani Czubko. Odmienia się zaś w liczbie mnogiej: dom państwa Czubków, rozmowa z państwem Czubkami, książka o państwu Czubkach.
W taki sposób odmieniają się wszystkie nazwiska słowiańskie o twardym zakończeniu tematu fleksyjnego. Miękkotematowe mają odmianę taką jak imię Józio, np. Józio Puzio, Józia Puzia, Józiowi Puziowi, Józiem Puziem, o Józiu Puziu. Porównajmy: dom Józia Puzia, ale dom Józia Czubki; rozmowa z Józiem Puziem , ale rozmowa z Józiem Czubką. Jak widać, Puzio i inne słowiańskie nazwiska miękkotematowe mają odmianę taką jak nazwiska niesłowiańskie, por. książka Puzia na temat Pirandella i Picassa, rozmowa o Puziu i jego książce o Pirandellu i Picassie (dwa ostatnie mają różne końcówki miejscownika ze względu na różne zakończenie tematu).
Nazwisk na -o, zarówno słowiańskich, jak i niesłowiańskich, wolno nie odmieniać, należy jednak wówczas użyć ich z odmienionym imieniem, słowem pan lub pani albo innym wyrazem wskazującym na właściwy przypadek, np. dom sędziego Czubko, rozmowa z sędzią Czubko. Ogólnie znane nazwiska, tradycyjnie odmieniane po polsku, powinniśmy jednak nadal odmieniać, np. obrazy Jana Matejki, a nie obrazy Jana Matejko.
Warto pamiętać, że nazwisk niesłowiańskich na -o akcentowanych na ostatniej sylabie w ogóle nie odmieniamy. Jednak i one lepiej wyglądają w towarzystwie odmienionego imienia, por. dramaty Hugo i dramaty Wiktora Hugo.