Zasadniczo w polszczyźnie formy wołacza różne od mianownika mają wszystkie rzeczowniki rodzaju męskiego i żeńskiego. Niezależnie od tego, czy są są to rzeczowniki konkretne (np. człowiek), czy abstrakcyjne (np. myśl), żywotne (np. koń), czy nieżywotne (np. ołówek), osobowe (np. nauczyciel), czy nieosobowe (np. kot), jednostkowe (np. brat), czy zbiorowe (np. lud), pospolite (np. mysz), czy własne (np. Mariusz). W tej ostatniej kategorii jedyny wyjątek stanowią nazwiska mężczyzn i kobiet.

Zgodnie z normą powiemy zatem: człowieku (ewentualnie: człowiecze), myśli, koniu, ołówku (dotyczy to także piórnika – piórniku), nauczycielu, kocie, bracie, ludu (ewentualnie: ludzie), myszy, Mariuszu, ale: (panie) Nowak! (nie: panie *Nowaku!), (pani) Malinowska! (nie: pani *Malinowsko!).

Wszystkie pozostał deklinowane części mowy mają wołacz równy mianownikowi.