Jeśli nie możemy znaków obcych, opartych na alfabecie łacińskim, oddać w formie oryginalnej, wolno nam zastąpić je podobnymi znakami rodzimymi. W związku z tym skandynawskie a z kółeczkiem nad literką możemy oddać jako a, zaś polskie ł jako l (tylko w tekście niepolskim) itd. W pewnych wypadkach stosuje się powszechniej przyjęte zastępniki, np. ae zamiast ä, ni zamiast iberyjskiego n z tyldą itd. Nowy słownik ortograficzny PWN podaje zasady zastępowania znaków narodowych dla alfabetów słowiańskich. Nie wiem, jakie jest podłoże tych trudności, ale problem opisany w pytaniu traci aktualność, ponieważ współcześnie niemal wszystkie teksty przeznaczone do opublikowania opracowuje się za pomocą edytorów komputerowych, które umożliwiają łatwe wprowadzanie takich znaków. Oznacza to, że nie powinno być problemu z jakąkolwiek literą obcego alfabetu łacińskiego.