To, kiedy nowa jednostka leksykalna (nie tylko nowe znaczenie, lecz także nowy wyraz czy nowy frazeologizm) przestaje być nowa, nie jest (wbrew pozorom) łatwe do ustalenia i jednoznaczne. Istnieją na ten temat różne teorie, z których najbardziej przekonująca wydaje się ta mówiąca, że jednostka przestaje być neologizmem (neosemantyzmem / neofrazeologizmem), gdy przestaje być odczuwana jako taka. Jest to kryterium niedające się określić za pomocą „twardych” wskaźników, jednak odwołujące się do tego, co w społecznym używaniu języka najważniejsze, czyli do odczuwania pewnych zjawisk językowych w określony sposób. Poczucie neologiczności jednostki wiąże się z jej stabilizacją w języku – im częściej używana, tym bardziej ustabilizowana i nieodczuwana jako nowa. Jednostki ustabilizowane na ogół trafiają do słowników języka ogólnego, co dodatkowo obniża poczucie ich neologiczności. Oczywiście, do określenia, jak długo jednostka jest neologizmem (czy też ściślej: neosemantyzmem) może posłużyć również kryterium czasowe – dawniej (w czasach przedinternetowych) przyjmowało się, że okres nowości trwa ok. 20 lat. Przy obecnym tempie zmian językowych należałoby jednak zastanowić się nad jego skróceniem.