W ESJP został powtórzony przykład z Lindego, gdzie interesujące Pana słowo ma definicję „pierdoły prawić, bzdurzyć” i rzeczywiście zostało przytoczone bez ostrzegawczego kwalifikatora. Nie znaczy to jednak, że było stylistycznie obojętne. Wcześniejszy o prawie pół wieku słownik Troca opatruje pierdołę i kilka pokrewnych wyrazów kwalifikatorem vulg. Niemożliwe, żeby przez kilka dekad słowa te „złagodniały”, a potem znów nabrały charakteru wulgarnego. Trzeba raczej przyjąć, że Linde odbierał je inaczej od Troca. Zresztą polszczyzna Lindego jest oceniana różnie, a on sam – z urodzenia pół Niemiec, pół Szwed – nie uważał polskiego za swój język ojczysty.
Innego przykładu dostarcza pewien fragment Pana Tadeusza, który sprawia uciechę nawet licealistom:

Woźny pas mu odwiązał, pas słucki, pas lity,
Przy którym świecą gęste kutasy jak kity.

Jeszcze innym przykładem jest dupa, słowo dawniej oznaczające wgłębienie czy zagłębienie w czymś. W dzisiejszym znaczeniu było używane kiedyś jako eufemizm. Aby uzmysłowić sobie proces, który przeszło, pomyślmy, że eufemistyczne dziś cztery litery w przyszłości mogą się stać wyrażeniem tak niecenzuralnym, że jego wypowiedzenie w towarzystwie będzie wywoływać albo wybuch histerycznego śmiechu, albo nagłą zmianę tematu w rodzaju: „Jak na marzec, to mamy piękną pogodę”.