Zgodnie z regułami polskiej ortografii w tytułach dzieł i ich części wielką literą zapisujemy jedynie pierwszy wyraz. Słowniki wymieniają tylko cztery wyjątki: Pismo Święte (można też pisać Pismo święte), Nowy Testament, Stary Testament i Magna Charta Libertatum. W związku z tym pisownię Księga rodzaju, Księga wyjścia, Księga sędziów, Księga liczb itd. należy uznać za w pełni zgodną z regułami naszej ortografii. Wydaje się jednak zrozumiałe, że w publikacjach, głównie religijnych, mogą się pojawiać zapisy podane przez Panią. Uważam, że należy je zaakceptować jako poboczne warianty, a przemawiają za tym trzy argumenty. Po pierwsze, wielkie litery mogą tu być stosowane ze względów uczuciowych. Po drugie, stosujemy czasem wielkie litery do wyróżnienia pewnych pojęć, z tego powodu piszemy np. Biblia Tysiąclecia. Nie bez znaczenia jest też fakt (to po trzecie), iż zapisy takie mają oparcie w zwyczaju językowym. W związku z tym, chcąc być w zgodzie z regułami pisowni, powinniśmy też pisać Pieśń nad pieśniami, zaś wariantywny zapis (Pieśń nad Pieśniami) może być uzasadniany w podany sposób.