Ze słowotwórczego punktu widzenia obie nazwy – podwodnik i podwodniak – są poprawne, ale druga znajdują silniejsze oparcie w przykładach analogicznych, por. zwłaszcza wodniak, motorowodniak i pancerniak (rzeczowniki te oznaczają ludzi, podczas gdy np. pancernik i krążownik to nazwy statków). Pewnie dlatego w różnych tekstach łatwiej było Panu natrafić na podwodniaków niż podwodników.
W Korpusie Języka Polskiego PWN podwodników w ogóle nie ma, a podwodniacy, owszem, pojawiają się, np. „Życie podwodniaków nie wygląda tak jak w powieściach Juliusza Verne'a” (CKM), „Z podwodniaków wywodzi się komandor Józef Wójcicki, prozaik, przede wszystkim autor powieści historycznej z przełomu XIV i XV wieku o Związku Jaszczurczym „Jaszczurkowcy” (1972)” (Piotr Kuncewicz, Agonia i nadzieja), „Niedawno Prezydent Putin został honorowym podwodniakiem” (wywiad z min. Bronisławem Komorowskim, Polskie Radio). Z tych przykładów szczególnie ciekawy wydaje się ostatni, nasuwa się bowiem pytanie, czy to zwierzchnik sił zbrojnych w oficjalnej wypowiedzi użył formy, za którą – jak Pan podaje – należy się bura. Niestety – albo na szczęście – to nie on, ale prowadząca audycję red. Monika Olejnik.
Z Pana wypowiedzi i z kwerendy, którą obaj wykonaliśmy niezależnie, wynika, że podwodnicy to forma środowiskowa, a przeciętny szczur lądowy mówi podwodniacy. Nie umiem powiedzieć, dlaczego marynarze okrętów podwodnych wolą nazywać się sami inaczej niż są przez innych nazywani. Być może przejawia się w tym przykładzie integrująca funkcja języka: różne środowiska używają własnych nazw dla ogólnie znaych przedmiotów i zjawisk, m.in. po to, aby w ten sposób podkreślić swoją odrębność.