Pytanie dotyczy szczególnego typu prac naukowych, jakim są tzw. prace kierowane. Naukowe prace tego typu – notabene powstają one nie tylko na gruncie medycznym, lecz także wielu innych dyscyplin – charakteryzują się tym, że mają wielu autorów pracujących pod nadzorem kierownika, który ma decydujący wpływ na metodologię i formę opracowania wyników badań i ostateczny kształt redakcyjny publikacji. W takiej sytuacji to właśnie nazwisko kierownika figuruje na pierwszym miejscu w nagłówku publikacji. Nazwiska pozostałych autorów podane są albo w kolejności alfabetycznej, albo zależnie od wkładu pracy poszczególnych wykonawców. Zwyczaj podawania jako autorów opracowania wszystkich wykonawców łącznie z personelem technicznym, często nawet w liczbie kilkudziesięciu, jest spotykany często w amerykańskich pismach naukowych. Na przykład amerykańska Państwowa Biblioteka Medyczna wymienia obecnie w opisie bibliograficznym pojedynczego artykułu do 25 autorów – podawane są nazwiska pierwszych 24 autorów, następnie ostatniego, a na końcu dodawany jest skrót et al.
Upewniwszy się, że mamy do czynienia właśnie z pracą kierowaną, a nie ze „zwykłą” pracą zbiorową, możemy przy powoływaniu się na tego rodzaju prace w tekście zasadniczym innej publikacji naukowej stosować zapis oparty na schemacie: [nazwisko kierownika] i współpracownicy lub [nazwisko kierownika] i wsp.
Nieco inaczej należy postąpić w zestawieniu bibliograficznym na końcu publikacji. Otóż zazwyczaj, jeśli praca została napisana przez trzech autorów, można podać wszystkie trzy nazwiska bądź nazwisko pierwszego z autorów (kierownika pracy) z dodatkiem skrótu i in. (= i inni) lub et al. (= et alii). Jeśli natomiast publikację przygotowało więcej niż trzech autorów, zawsze podaje się tylko nazwisko pierwszego z nich z dodatkiem skrótu i in. lub et al. W czasopismach amerykańskich stosuje się nieco inne zasady. Jeśli autorów jest od dwóch do sześciu, podaje się wszystkie nazwiska. Jeśli liczba twórców przekracza sześć, podaje się trzy pierwsze nazwiska ze skrótem et. al.