Pisanie odręczne zwrotów do adresata rozpoczynających wydrukowany list oraz formuł grzecznościowych list kończących (o podpisie nadawcy nie wspominając) zgodne jest z tradycyjnym polskim savoir-vivre'em. Dotyczy to zresztą nie tylko korespondencji urzędowej, ale też prywatnej, jeśli listy nie są pisane odręcznie, tylko na komputerze czy maszynie do pisania.
Zwyczaj ten zaczął obowiązywać w okresie, gdy do powszechnego użytku weszły maszyny do pisania. Uważano wówczas, że pismo maszynowe, pozbawione cech indywidualnych nadawcy listu, przejawiających się m.in. w charakterze pisma (proszę zwrócić uwagę, jak ważny był charakter pisma, skoro w szkołach prowadzone były lekcje kaligrafii), jest niedostatecznie grzeczne. Do tej pory zresztą grzeczność rozumiemy jako coś indywidualnego – jako mówienie konkretnej osoby do konkretnej osoby. Jeśli nawet dana osoba reprezentuje instytucję, jak w wypadku urzędów państwowych.
Mimo więc tego, że osobom młodszego pokolenia omawiany sposób rozpoczynania i kończenia listów urzędowych może wydawać się już anachroniczny (grzeczność cały czas ewoluuje, dążąc do uproszczenia), to uchodzi za sposób elegancki, świadczący o dobrej znajomości zasad bon tonu. To jak uśmiech, który minister rozdaje podwładnym, dając tym do zrozumienia, że nie jest tylko bezdusznym wykonawcą urzędowych czynności, ale też miłym człowiekiem, który dostrzega istnienie obok siebie innych ludzi.