Rzeczownik senior został zapożyczony przez polszczyznę z łaciny w XVII stuleciu, por. łac. senior ‘starszy’ (stopień wyższy od przymiotnika senex/ senes ‘stary’). Występował i występuje nadal w różnych znaczeniach. Współcześnie jest również dość powszechnie stosowany w odniesieniu do osoby starszej wiekiem (w społeczeństwie, a nie tylko w rodzinie). W znaczeniu tym tworzy rozmaite kolokacje, por. np. klub seniora, spotkanie seniorów, wczasy dla seniorów. Wyrażenie wiek senioralny oznacza okres w życiu człowieka, który zaczyna się po 60.–65. roku życia, co wiąże się ze zmianą statusu społecznego (w tym wieku osoby przechodzą najczęściej na emeryturę i wycofują się z życia zawodowego).

Określenie: senior (por. też: senioralność, seniorstwo, senioralny itd.) jest rzeczywiście funkcjonalne, ponieważ obca forma nie wprost nazywa osobę niemłodą. Stanowi swoistą maskę, której nie mają wyrazy oparte na prasłowiańskim morfemie leksykalnym *starъ (w zn. ‘niemłody, stary’, także ‘silny, mocny, krzepki’), por. np. starość, stary, starzec, starzeć się czy starzenie. Forma senior jest również ekonomiczna, gdyż inne czy też – jak określa je korespondent poradni – bardziej „eleganckie” określenia mają charakter wielowyrazowych peryfraz, por. np. osoba w okresie późnej dorosłości.