W języku potocznym obce nazwy są łatwiej i szybciej przyswajane graficznie (tzn. zapisywane zgodnie z wymową) niż w języku oficjalnym. Obca grafia jest bowiem podstawowym sygnałem obcości wyrazu, a język potoczny, używany w sytuacjach nieoficjalnych, ma zwykle kreować świat swojski i bliski, w którym czujemy się jak u siebie w domu. Potoczność to także swoboda i luz, a zatem luzackie spolszczenia, w których nawet Heidegger staje się Hajdegerem, a pardon przemienia się w żartobliwy pardąsik. Proszę zauważyć, że obca grafia – przeciwnie – stwarza wrażenie dystansu, podnosi prestiż desygnatu, czasem sugeruje, że jest on większy, ważniejszy lub groźniejszy. Zapewne dlatego niektórzy wicedyrektorzy podpisują się lub pieczętują się tytułem vice-dyrektor. Myślą, że to im dodaje powagi.

Nie wiem, co można zrobić, aby formy wymienione w pytaniu były akceptowane nie tylko w języku potocznym (tu bowiem już są), ale i w języku oficjalnym. Wymagałoby to chyba głębszych zmian w mentalności Polaków. Przede wszystkim powinniśmy zdobyć się na większy dystans do samych siebie.

Może zresztą wariancja typu design – dizajn, news – niusy jest potrzebna? Może pełni taką funkcję jak zdjęcie garnituru po powrocie do domu z biura i włożenie rozciągniętego swetra?