Starościna to żona starosty, to także kobieta społecznie zajmująca się organizowaniem jakiejś imprezy lub załatwianiem jakiejś sprawy dla grupy osób, którą reprezentuje (np. starościna turnusu, klasy, dożynek). W tym drugim znaczeniu żeński rzeczownik starościna jest odpowiednikiem męskiego starosty. Gdy natomiast chodzi o kobietę piastującą dziś urząd starosty, to nazwać ją starościną można tylko potocznie, zwłaszcza w intencji żartobliwej. Pozostają więc konstrukcje typu „Starosta będziński powiedziała…”, które – zgadzamy się – nie brzmią najzręczniej. Dużo lepiej brzmiałyby z jakimś dodatkowym wykładnikiem żeńskości, np. „Pani starosta powiedziała…” lub „Starosta będziński, Ewa Kowalska, powiedziała…”.
Kobiety w całej polskiej historii dopiero od niedawna pełnią urząd starosty, więc nic dziwnego, że polszczyzna musi się do tego przyzwyczaić. W razie wątpliwości można wzorować się na kobietach profesorach, kobietach rektorach, kobietach ministrach – o nich już wcześniej trzeba było mówić i pisać, także w protokołach.