Przy tworzeniu polskiego określenia terminologicznego świadek koronny nie można oczywiście wykluczyć jakiegoś wpływu języka niemieckiego (por. der Kronzeuge ← Krone ‘korona’ + Zeuge ‘świadek’), lecz najpewniej złożenie to powstało na gruncie polskim. Przymiotnik stanowiący drugi człon w tym wyrażeniu został utworzony rzecz jasna od rzeczownika korona, ale we współczesnej polszczyźnie oznacza on nie tylko ‘coś związanego z monarchą lub monarchią’ (np. skarbiec koronny, marszałek wielki koronny, rada koronna, wojska koronne), lecz także (a nawet przede wszystkim) ‘coś, co jest najważniejsze, w zasadniczym stopniu wpływa na coś innego’ (np. koronny argument, dowód, przykład, zarzut; koronna dyscyplina; scena; koronne danie). Świadek koronny to najważniejszy świadek policji i prokuratury. Współpracuje z obiema instytucjami w celu ujęcia pozostałych osób biorących udział w przestępstwie i świadczy przeciwko nim w procesie sądowym.