święte księgi
Interesuje mnie kwestia zapisu nazw świętych ksiąg, takich jak Biblia – antykwą czy kursywą. Przeczytałem w archiwum Poradni, że dopuszcza się oba sposoby. Chciałbym jednak zrozumieć, dlaczego. Skoro jest to nazwa dzieła literackiego, to chyba należałoby się konsekwentnie stosować do reguły pisania kursywą. Czy święte księgi obowiązują tu inne zasady?
Z góry dziękuję za wyjaśnienie i całą Państwa pracę,
Łukasz Łoziński
22.05.2011
22.05.2011
Szanowni Państwo! Interesuje mnie kwestia zapisu nazw świętych ksiąg, takich jak Biblia – antykwą czy kursywą. Przeczytałem w archiwum Poradni, że dopuszcza się oba sposoby. Chciałbym jednak zrozumieć, dlaczego. Skoro jest to nazwa dzieła literackiego, to chyba należałoby się konsekwentnie stosować do reguły pisania kursywą. Czy święte księgi obowiązują tu inne zasady?
Z góry dziękuję za wyjaśnienie i całą Państwa pracę,
Łukasz Łoziński
Biblia to z pewnego punktu widzenia zabytek piśmiennictwa, z innego zaś święte księgi żydów i chrześcijan. Wyjątek w pisowni jest zwyczajowy, ale można go uzasadniać wyjątkowym charakterem desygnatu.
Proszę zwrócić uwagę, że w tytułach ksiąg biblijnych oraz w nazwach Stary Testament, Nowy Testament i Pismo Święte zwyczajowo każdy wyraz pisze się wielką literą, a więc inaczej niż w tytułach książek. Sprawy te są ze sobą związane. Nie wiem, czy użycie wielkich liter w zapisie tytułów ksiąg biblijnych wpłynęło na zwyczaj przytaczania ich antykwą, a nie kursywą, ale niewątpliwie wielkie litery pomagają zidentyfikować tytuł i sprawiają, że kursywa staje się w praktyce niepotrzebna.
Proszę zwrócić uwagę, że w tytułach ksiąg biblijnych oraz w nazwach Stary Testament, Nowy Testament i Pismo Święte zwyczajowo każdy wyraz pisze się wielką literą, a więc inaczej niż w tytułach książek. Sprawy te są ze sobą związane. Nie wiem, czy użycie wielkich liter w zapisie tytułów ksiąg biblijnych wpłynęło na zwyczaj przytaczania ich antykwą, a nie kursywą, ale niewątpliwie wielkie litery pomagają zidentyfikować tytuł i sprawiają, że kursywa staje się w praktyce niepotrzebna.
Mirosław Bańko, Uniwersytet Warszawski
