Szczegóły, o które Pan pyta, były omawiane w poradni, choć niekoniecznie wszystkie razem. Wiele pisaliśmy o formie Witam!, m.in. że w oficjalnej korespondencji nieodpowiednia. Przyjęło się jednak stosować ją nawet w mailach do nieznanej osoby na znak, że nadawca zajmuje wobec niej postawę życzliwą, nieuprzedzoną. Na tym tle dotychczas uprzejme i stosowne w oficjalnej sytuacji formuły: Szanowny Panie, Szanowna Pani, Szanowni Państwo będą niedługo – a może już są – odbierane jako nadmiernie dystansujące. Na Pana miejscu pewnie zacząłbym list od słów Szanowna Pani, ale przekonałem się już, że na takie listy często dostaję odpowiedź: Witam…, i już sam nie wiem, czy mam winić korespondentów, czy powiedzieć: „Ot, signum temporis” lub coś podobnego.
Po formule adresatywnej umieszcza się wykrzyknik (raczej w korespondencji prywatnej) lub przecinek (raczej w urzędowej); w tym drugim wypadku zdanie – mimo że od nowego wiersza – kontynuujemy małą literą. Łączenie znaku interpunkcyjnego z emotikonem wydaje się niedobrym pomysłem, ale „De gustibus…” (że znowu zakończę sentencjonalnie).
Po pozdrowieniach, jeśli zamykają wiersz, nie umieszczamy przecinka. Formułę pozdrowień przyjęło się umieszczać w osobnym wierszu, podpisu w żadnym wypadku nie zamykamy kropką. W sumie więc nawet najbardziej tolerancyjny korektor powinien usunąć z Pana listu dwie kropki po nazwisku – jedną z listu cytowanego (listu w liście), drugą z listu zawierającego cytat.