Tradycyjnie przyjęło się używać zaimka tenże lub taż w pozycji inicjalnej przypisu bibliograficznego, a form tegoż lub tejże po przyimku [w:], który występuje między tytułem fragmentu niesamodzielnego wydawniczo (tomu, części, rozdziału itd.) a tytułem całego dzieła, por.

¹⁰J. Backman, Adverising and Competition, Englewood Cliffs 1990, s. 7.
¹¹Tenże, What People Watch Away from Home, „Advertising Age”, March 29, 1993, s. 35.
²³M. Głowiński, O intertekstualności [w:] tegoż, Poetyka i okolice, Warszawa 1992.
²⁴M. R. Mayenowa, Struktura tekstu [w:] tejże, Poetyka teoretyczna. Zagadnienia języka, Wrocław 2000.

Próba zmiany tej tradycji byłaby pogwałceniem zasady historycznej. Nie widać żadnego funkcjonalnego uzasadnienia dla takiej zmiany.
W całym zagadnieniu można byłoby jeszcze sięgnąć po argument formalno-gramatyczny i poniekąd znaczeniowy: określenia tenże ('ten sam') i taż ('ta sama') mają formę mianownikową, komunikują niejako 'ten sam autor/ta sama autorka co w przypisie poprzednim', natomiast przyimek w wymaga rzeczownika lub innego wyrazu w jego funkcji (np. zaimka) w bierniku. Formy tegoż i tejże to właśnie formy biernika, które komunikują: 'w dziele tegoż autora/tejże autorki'. Oczywiście, jeśli po przyimku [w:] występuje imię (inicjał imienia) i nazwisko, to ma ono formę mianownikową, ale to ze względów praktycznych, aby nie trzeba go było odtwarzać na podstawie formy zależnej, nie zawsze byłoby to bowiem możliwe (np. na podstawie formy [w:] A. Lampki… nie możemy być pewni, czy forma mianownikowa brzmi Lampka, czy Lampko).