Nazwisko pochodzącej z Niderlandów rodziny artystów i architektów, działających w Gdańsku w XVI i XVII, wymawia się – według Encyklopedii PWN – [van den bloke]. Wygłosowa samogłoska [e] nie jest niema, a więc nazwisko odmienia się w liczbie pojedynczej jak polskie przymiotniki w rodzaju nijakim (np. trudne). Różnica dotyczy tylko narzędnika i miejscownika – nazwisko ma końcówkę fleksyjną -em, a nie -ym, por.

• D., B. van den Blockego,
• C. van den Blockemu,
• N., Ms. van den Blockem.

W liczbie mnogiej nazwisko van den Blocke odmienia się według modelu rzeczownikowego (jak np. rzeczownik generałowie), por.

• M. van den Blockowie,
• D., B. van den Blocków,
• C. van den Blockom,
• N. van den Blockami,
• Ms. (o) van den Blockach.

Jeśli omawiane tu nazwisko jest poprzedzone rzeczownikiem pospolitym typu: rodzina, bracia, państwo itp., może pozostać w liczbie mnogiej bez odmiany. Jednak bez rzeczowników, które wskazują na to, że nazwisko odnosi się do większej liczby osób, obowiązuje tylko postać mianownika z końcówką fleksyjną -owie.