Według słowników w użyciu są formy oboczne: wegetarian i wegetarianów, wegan i weganów. W korpusach polszczyzny można jednak sprawdzić, że przeważają formy bezkońcówkowe: wegetarian, wegan. Ogólnie biorąc, rzeczowniki męskie o zakończerniu -anin miewają w dopełniaczu formy na -an albo -anów, te pierwsze jednak są liczniejsze i może dlatego wolimy mówić wegetarian niż wegetarianów i wegan niż weganów.
Jeśli nie poprzestać na frekwencji w słowniku, ale przyjrzeć się też znaczeniu wyrazów, to można zauważyć, że wśród rzeczowników na -anin zakończenie -an w dopełniaczu lm mają przeważnie nazwy mieszkańców, np. Rzymian, Podhalan, olsztynian, Marsjan (ale Meksykanów, Amerykanów), a także nazwy przedstawicieli wyznań, np. chrześcijan, arian, mahometan (ale muzułmanów). Na -anów zaś przeważnie kończą się nazwy zakonników, np. franciszkanów, salezjanów. Niebezpiecznie jest wyciągać takie wnioski, ale nasuwa się myśl, że wegetarianizm i weganizm postrzegamy raczej jako rodzaj wyznania niż reguły zakonnej.