Wołacz jest przypadkiem wyjątkowym, niezależnym składniowo. Nawet mianownik można umieścić w kontekście w którym jest wymagany przez człon nadrzędny (choć szkoła z tego, zdaje mi się, nie korzysta), np. „Atom helu jest mniejszy niż…”, natomiast dla wołacza takiego kontekstu nie sposób wskazać. Można jednak podsunąć uczniom formy adresatywne, choćby „Dzień dobry… (kolego, panie Piotrze, koniku, myszko, wołaczu…)”. Można też żartobliwie przerabiać np. Odę do młodości albo Liryki lozańskie: „Wołaczu mój! a leć a piej!”.