Kiedy się rzecz ocenia z perspektywy dzisiejszego słownictwa hippicznego, to półwolta może się wydawać logiczniejsza. Z oceną trzeba się jednak wstrzymać do sprawdzenia, czy wolta w znaczeniu przenośnym rzeczywiście wywodzi się z hippiki, a nie np. z szermierki. Linde wolty nie zanotował, w słowniku wileńskim jest ona obecna tylko w znaczeniu karcianym, niewątpliwie wtórnym (jako zręczne przełożenie karty z wierzchu talii pod spód). Przypuszczam, że przenośne znaczenie wolty ukształtowało się, zanim pojawiły się w polszczyźnie półwolty. Słownik etymologiczny A. Bańkowskiego nie doszedł jednak do litery W, nie osiągnął jej też Słownik polszczyzny XVI wieku, a Słownik polszczyzny XVII i pierwszej połowy XVIII wieku jest w ogóle w powijakach. Na sprawdzenie, kiedy pojawiła się wolta w polszczyźnie, trzeba więc jeszcze długo czekać – chyba że ma Pan ochotę sprawdzić w kartotekach ww. słowników, czy jest w nich wolta i w jakim znaczeniu.